Het verhaal was al lang geschreven maar nog niet gepost. Toch moet het natuurlijk geplaatst worden dus hier het verhaal
En daar gingen we weer, zou ik voor de 8ste keer de eindstreep halen in Rotterdam??? Zaterdag middag startnummer opgehaald en het eerste wat mij opviel was het oranje shirtje, het mooiste shirtje ooit in mijn Rotterdam marathon leven. Fleurig en tot in detail mooi gemaakt. Maar goed, daar loop je nog geen marathon mee uit.
Nee met nieuwe mooie Nikies in Koninklijke blauw met Oranje bovenkant en veters daar moest het wel mee gaan lukken. In de aanloop naar deze dag had ik met Els (dorpsgenoot) afgesproken om samen op pad te gaan. Zij wilde graag rond de vier uur binnen zijn en dan het liefs 3:59:59.
Rond acht uur vertrokken we richting de stad en in de grote kleedruimte zag ik al snel wat bekende, de broers Piet en Henk, en John en Ans en Kitty. Hier na even naar de Doelstraat voor een ontmoeting met vele bekende waaronder Pim en Yvonne. Na diverse knuffel momenten en groepsfoto was het tijd om het start vak in te gaan.
Het zou de eerste mooie zomerdag worden met temperaturen boven de 20 graden maar voor de start was daar weinig van de merken. Nou en daar was hij weer Lee, nee we lopen ook dit keer niet alleen. Knal en daar gaan we weer, in een grote menigte over de startlijn en proberen ons tempo te vinden. We liepen een stukje voor de 4 uur Pacer uit en vertelde tegen Els dat we gewoon proberen om de Pacer voor te blijven.
We liepen constant een tempo van rond de 5.35 de kilometer en er stond opvallend veel publiek langs de kanten. Bij de Slinge was het ook een drukte van jewelste en mij Ahoy stonden Pim en Yvonne weer. En kwamen we aan bij het 23 kilometer punt waarna ik een sanitaire stop moest maken. Ik zei tegen Els “ga maar door, ben zo weer terug” nou dat laatste was dus niet zo.
Ik voelde een blaar opkomen, en wanneer dat gebeurt gaan er irritante signalen naar je bovenkamer. Toch hield ik de moed erin en vlak bij de Blaak tunnel zagen Els en ik elkaar nog een keer, ik maakte een hand gebaar van GAAN. Ze luisterde uitstekkend want bij mij ging het steeds iets langzamer. Bij de 30 km had ik er schoon genoeg van, kramp in mijn kuiten en het was prachtig weer. Toch was er iets wat mij deed besluiten om die eindstreep te halen, dus ploeteren en niet teveel nadenken. Tijd deed er niet toe en zo liep ik gedoseerd verder. Kwam Rowdy en Bert tegen onderweg (andere dorpsgenoten), Rowdy liep zelfs nog even gezellig met mij mee. Na 38 km leek de kramp wat weg te ebben waarna de snelheid iets hoger was en ik zo naar de Coolsingel liep, daar zag ik Bjorn weer en als je hem ziet is het bijna rechtsaf en eindsprint om die medaille te mogen ontvangen.
Mijn 4.28 tijd deed er niet toe maar ik was tevreden, ook Els was tevreden zij liep haar tweede marathon in 4.06 en had een vette PR. Het was weer een stralende dag, volgend jaar maar weer eens proberen daar in Rotterdam.
Pim nog bedankt voor de foto’s